ბადმინტონს, თამაშს, რომელსაც თამაშობენ მსუბუქი ხის, ლითონის ან ლითონპლასტიკის ჩოგნით, აქვს მდიდარი ისტორია, რომელიც მოიცავს სულ მცირე ოც საუკუნეს. ინდოეთში აღმოჩენილი უძველესი კლდის ნახატები, რომლებიც დაახლოებით 2000 წლით თარიღდება, ასახავს სცენებს, რომლებიც მოგვაგონებს თანამედროვე ბადმინტონის თამაშს, სახელად პეონუ. ჩინელებმაც იცნობდნენ მსგავს თამაშს, რასაც ადასტურებს ცნობილი იტალიელი მოგზაურის მარკო პოლოს ჩანაწერები.
ევროპაში ფეოდალურ ეპოქაში ბადმინტონმა პოპულარობა მოიპოვა, განსაკუთრებით დიდგვაროვანთა შორის. ისტორიული და ლიტერატურული წყაროები, მათ შორის შილერის “დონ კარლოსი”, გვაწვდის მის არსებობას. სხვადასხვა რეგიონში თამაშს სხვადასხვა სახელით იცნობდნენ: ძველ საფრანგეთში მას “მფრინავი მამლი” ერქვა, იაპონიაში კი “მფრინავი ფრთა”. მალაიზიამ და ვიეტნამმა ასევე მოიწონეს ეს სპორტი.
თამაშის სათავეები სათავეს იღებს პუნა-ში, რომელსაც ინდოეთში განლაგებული ბრიტანეთის არმიის ოფიცრები თამაშობდნენ 1860-იან წლებში. თავდაპირველად, ბრტყელი დაფა ემსახურებოდა იმპროვიზირებულ ჩოგანს, ხოლო ჭურვი ხშირად იყო გამხმარი ალუბალი ან სხვა ხილი, რომელიც გენიალურად იყო მიმაგრებული ბატის ფრთებზე.
თუმცა, სწორედ ინგლისმა დახვეწა და პოპულარიზაცია გაუკეთა თანამედროვე ბადმინტონის წესებს. ინდოეთიდან დაბრუნებულმა ლორდ ბოფორტმა სამშობლოში ფრთიანი ბურთები და ჩოგნები შემოიტანა, რამაც დიდი ინტერესი გამოიწვია მის ნაცნობებსა და მეგობრებში. მათ შექმნეს კლუბი და მართებულად დაარქვეს თამაშს ბადმინტონი, ბოფორტის საგვარეულო მამულის მიხედვით გლოსტერშირში.
ამრიგად, ბადმინტონის მემკვიდრეობა გრძელდება, აკავშირებს ძველ ტრადიციებს თანამედროვე თამაშებთან, ეს ყველაფერი დროში და კულტურაში მისი მომხიბლავი მოგზაურობის წყალობით.
ხელმეორედ დაბადება
1872 წელს პირველად ითამაშეს ბადმინტონის უძველესი თამაში, ახლა ბადმინტონში. თანამედროვე პრესის თანახმად, ბადმინტონი დამკვიდრდა არისტოკრატთა საყვარელ თამაშად. 1873 წელს დაიწყო პირველი ოფიციალური ტურნირი (შოტლანდია – ინგლისი), ხოლო 1876 წელს დაარსდა ბადმინტონის კლუბი. ბადმინტონი სწრაფად გავრცელდა დიდი ბრიტანეთის მთელ ტერიტორიაზე და, შემდგომში, მსოფლიოს მრავალ ქვეყანაში. 1930-იან წლებში, საერთაშორისო ფედერაციის დაარსებისა და ჩოგნებს სერიული წარმოების შემდეგ, ბადმინტონის პოპულარობა კიდევ უფრო გაიზარდა. როგორც მნიშვნელოვანი ეტაპი, ბადმინტონის საერთაშორისო ფედერაციამ აირჩია თავისი პირველი პრეზიდენტი, ლონდონელი ჯორჯ ტომასი და ცნობილი ამერიკელი ბადმინტონის მოთამაშე ბეტე უბერი. მათი ღვაწლის აღსანიშნავად მათი სახელი დაარქვეს ყველაზე პრესტიჟულ გუნდურ ტურნირებს – თომას თასი (1948, მამაკაცებისთვის) და უბერის თასი (1956, ქალებისთვის).
ბადმინტონი ბალეტის ცეკვას ჰგავს. ის მოითხოვს დიდ კონტროლს, ძალას, გონების თამაშს და გაზომილ მოძრაობას – ჯორჯ თომასი, მოთამაშე
ბადმინტონი საქართველოში
1960-იანი წლების დასაწყისში, საქართველოში ბადმინტონის შემოღებამ სპორტის მიმართ ინტერესის ტალღა გამოიწვია. მისი გავრცელების კატალიზატორი იყო 1963 წელს თბილისში გამართულმა საკავშირო ჩემპიონატმა, რასაც ერთი წლის შემდეგ მოჰყვა საქართველოს ჩემპიონატის დაარსება. თბილისის მიღმა, ბადმინტონის ჯგუფები სწრაფად გაჩნდა ქუთაისში, ბათუმში, სოხუმში, რუსთავში, თელავში, გურჯაანსა და გაჩიანში, რაც სპორტის მნიშვნელოვან გაფართოებას აღნიშნავს რეგიონში.
პირველი თაობის პიონერ მოთამაშეებს შორის იყვნენ ისეთი გამოჩენილი მოღვაწეები, როგორებიც იყვნენ ძმები ანატოლი და ალექსანდრე დავიდოვები, ლევან ქურხაშვილთან, ვლადიმერ ბორიაკთან და დავით ასტახიშვილთან ერთად. იულია კონდრატიევამ ისტორია დაწერა, როდესაც გახდა სპორტის პირველი ოსტატი ბადმინტონში. 1980-იან წლებში დავით კავილაძემ მნიშვნელოვან წარმატებებს მიაღწია საკავშირო და საერთაშორისო შეჯიბრებებში, 1983 წელს საბჭოთა ნაკრებთან მეგობრობის საერთაშორისო ტურნირზე გამარჯვება მოიპოვა.
ბადმინტონის განვითარება საქართველოში დიდწილად განპირობებულია მწვრთნელების ერთგულებითა და გამოცდილებით, როგორიცაა გივი სამსონაძე, ლევან ქურხაშვილი, ანატოლი დავიდოვი, ოთარ აბზიანიძე, ვიქტორ მალიუტინი და სხვები, რომელთა ხელმძღვანელობამ და მენტორობამ გადამწყვეტი როლი ითამაშა ნიჭიერების აღზრდაში და განვითარებაში. სპორტის მთელი ქვეყნის მასშტაბით.
